سخنانی از ملاصدرا برگرفته از كتاب "مردي در تبعيد ابدی" 

اي برادر! خداوند بينهايت است و لامكان و بي زمان.

اما به قدر فهم تو كوچك ميشود.

و به قدر نياز تو فرود مي آيد، و به قدر آرزوي تو گسترده ميشود، و

به قدر ايمان تو كارگشا ميشود، و به قدر نخ پير زنان دوزنده باريك ميشود،

 و به قدر دل اميدواران گرم ميشود. پــدر ميشود يتيمان را و مادر.

برادر ميشود محتاجان برادري را.

همسر ميشود بي همسر ماندگان را. طفل ميشود عقيمان را.

اميد ميشود نا اميدان را. راه ميشود گمگشتگان را.

نور ميشود در تاريكي ماندگان را. شمشير ميشود رزمندگان را.

عصا ميشود پيران را. عشق ميشود محتاجان ِ به عشق را.

خداوند همه چيز ميشود همه كس را به شرط اعتقاد، به شرط پاكي دل،

به شرط طهارت روح، به شرط پرهيز از معامله با ابليس.

اي مسلمانان! اي پيروان ِ آقاي ما علي! بشوييد قلب هايتان را از

هر احساس ناروا ! و مغز هايتان را از هر انديشه خلاف.

و زبان هايتان را از هر گفتار ِناپاك. و دست هايتان را از هر آلودگي در بازار.

و بپرهيزيد از ناجوانمردي ها، ناراستي ها و نامردمي ها!

چنين كنيد تا ببينيد كه خداوند، چگونه بر سفره شما، با كاسه اي خوراك

 و تكه اي نان مي نشيند و بر بند تاب، با كودكانتان تاب ميخورد،

و در دكان شما كفه هاي ترازويتان را ميزان ميكند و در كوچه هاي

 خلوت شب با شما آواز ميخواند.

مگر از زندگي چه ميخواهيد. كه در خدايي خدا يافت نميشود،

كه به شيطان پناه ميبريد؟ كه در عشق يافت نميشود كه

به نفرت پناه ميبريد؟ كه در سلامت يافت نميشود كه به خلاف پناه ميبريد؟

اي برادر ها! خواهر ها!قلب هايتان را از حقارت كينه تهي كنيد.

و با عظمت عشق پر كنيد. زيرا كه عشق چون عقاب است.

بالا مي پرد و دور و بي اعتنا به حقيران ِ در روح.

و كينه چون لاشخور و كركس است.

كوتاه مي پرد و سنگين و جز مردار به هيچ چيز نمي انديشد.