هرگز مرا به چاره‌ی دل دسترس نبود

بيچاره‌تر ز من به جهان هيچكس نبود

آندم كه درد هجرِ توام ساخت ناتوان

دردا كه بر هلاک خودم دسترس نبود

خنجر كشيده بر سر من آمدی؛ مگر

بهر هلاک من، غم هجر تو بس نبود؟!

دامان لطف، بر سر هر خَس كِشی چو گل

خواری‌كشِ فراق تو كمتر ز خس نبود

هرگز نرفت عاشق حيران ز پيش تو

كز حسرت تو، ديده‌ی او باز پس نبود

ويرانه‌ی تو نيست "بنايی"! مقام يار

هرگز همای سِدره، مقيم قفس نبود...

ــــــــــــــــ