ﺩﻭﺭﺍﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﮐﻴﮑﺎﻭﻭﺱ ، ﺷﺎﻩ ﺧﻮﺩﮐﺎﻣﻪ ﻱ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﮐﻴﺨﺴﺮﻭ ، ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺗﮑﻴﻪ ﺯﺩﻩ . ﮐﻴﺨﺴﺮﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺩﺍﺩﮔﺴﺘﺮ ، ﺭﻋﻴﺖ ﻧﻮﺍﺯ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ .

ﻳﮑﻲ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺍﺭﺩﻳﺒﻬﺸﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﮐﻴﺨﺴﺮﻭ ﻣﺠﻠﺴﻲ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺭﻭ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ . ﮔﻴﻮ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺑﻴﮋﻥ ، ﮔﻮﺩﺭﺯ ، ﮔﺮﮔﻴﻦ ﻭ ﭘﻬﻠﻮﺍﻧﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﻳﮑﻲ ﺍﺯ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﻫﺎ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩﻱ ﺍﺯ ﺁﺭﻣﺎﻧﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ . ﺁﺭﻣﺎﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺮﺯ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺗﻮﺭﺍﻥ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﻭﺿﻊ ﻧﺎﺑﻪ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻭ ﺣﻤﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﻋﺪﺁﺳﺎ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻧﮕﺮ ﮔﺮﺍﺯﺍﻥ ﻭﺣﺸﻲ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺰﺍﺭﻉ ﺷﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ . ﮐﻴﺨﺴﺮﻭ ﺧﺸﻤﮕﻴﻨﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﮔﻴﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ؛ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺭﺳﻴﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﻣﺮﺯﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﻮﻝ ﻫﺎﻱ ﮔﺰﺍﻑ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻱ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ . ﺳﮑﻮﺕ ﺑﺮ ﻣﺠﻠﺲ ﺣﺎﮐﻢ ﺷﺪ . ﻫﻤﻪ ﻱ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻﺭﺍﻥ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻓﮑﻨﺪﻧﺪ . ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﻴﮋﻥ ، ﺟﻮﺍﻥ ﺷﻴﺮﻣﺮﺩ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ : ‏« ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎ ! ﺍﮔﺮ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﺑﻪ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﻭ ﻧﺴﻞ ﺧﻮﮐﺎﻥ ﺩﻳﻮ ﺻﻔﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻡ . ‏» ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ " ﺭُﺳﺘﻢ " ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺷﺎﻩ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻭ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ .

ﺑﻴﮋﻥ ﻭ ﮔﺮﮔﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ . ﮔﺮﮔﻴﻦ ﻣﺮﺩﻱ ﮐﺎﺭﮐﺸﺘﻪ ، ﻧﻴﺮﻧﮓ ﺑﺎﺯ ﻭ ﺑﻠﺪِ ﺭﺍﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﻭﻟﻲ ﺑﻴﮋﻥ ، ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺟﻮﻳﺎﻱ ﻧﺎﻡ ﻭ ﮐﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ . ﮔﺮﮔﻴﻦ ﺑﻪ ﺁﺑﺮﻭﻱ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺵ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ . ﺁﻥ ﻫﺎ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭼﻬﻞ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻣﺮﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺗﻮﺭﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ . ﺳﻮﺍﺭﺍﻧﻲ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﭘﺸﺘﺸﺎﻥ ﺭﺍﻫﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .

ﺷﺐ ﺑﻮﺩ . ﮔﺮﮔﻴﻦ ﺧﻮﺵ ﺣﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻲ ﭘﻨﺪﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻴﮋﻥ ﺟﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎﺧﺖ . ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﮐﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﺎﻣﺮﺩﻱ ﮔﺮﮔﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ . ﻭﻱ ﺍﺯ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﻳﻲ ﮐﻨﺎﺭ ﮐﺸﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻭ ﮔﻮﺭ ﮐﺮﺩ . ﺑﻴﮋﻥ ﻳﮏ ﺗﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﺘﻴﺰ ﺑﺎ ﮔﺮﺍﺯﺍﻥ ﻭﺣﺸﻲ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺎﻱ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ . ﮔﺮﮔﻴﻦ ﭘﻴﺮﻭﺯﻱ ﺑﻴﮋﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﻲ ﮐﺮﺩ . ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ . ﮔﺮﮔﻴﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﻣﻨﻴﮋﻩ ، ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻓﺮﺍﺳﻴﺎﺏ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺩﻳﺪﻥ ﮐﻨﻨﺪ . ﺟﻮﺍﻥ ﮐﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ . ﺑﻪ ﺟﻠﻮﻱ ﺑﺎﻍ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ . ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎﻥ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪﻧﺪ . ﮔﺮﮔﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﭘﺴﺮﻱ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻭ ﺭﺍﻩ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﮐﻤﮏ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ . ﺁﻥ ﻫﺎ ﺍﺗﺎﻗﻲ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪ . ﺷﺐ ﺻﺪﺍﻱ ﺳﺎﺯ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﺪ . ﮔﺮﮔﻴﻦ ، ﺑﻴﮋﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﺮﻳﮏ ﻧﻤﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﺪ؛ ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺑﻴﮋﻥ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ : ‏« ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﺎﻩ ﻫﻢ ﺣﻖّ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻓﺮﺍﺳﻴﺎﺏ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﻪ ﺑﻴﮋﻥ ! ﮐﺎﺭ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺖ . ‏» ﮔﺮﮔﻴﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﮐﻪ ﺑﻴﮋﻥ ﭘﺸﺖ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﺎﻍ ﮔﺮﻳﺨﺖ . ﺑﻴﮋﻥ ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﺯﺩﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺰﻣﮕﺎﻩ ﻣﻨﻴﮋﻩ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ . ﻣﻨﻴﮋﻩ ﺣﻀﻮﺭ ﻧﺎﺷﻨﺎﺱ ﺭﺍ ﺣﺲ ﮐﺮﺩ . ﺁﺧﺮ ﭼﻪ ﮐﺴﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺷﻮﺩ؟ ﺑﺎ ﺩﺍﻳﻪ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺩﺭﺧﺖ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻴﮋﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ . ﮔﻔﺖ : ‏« ﺍﻱ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﻻﻭﺭ ! ﺗﻮ ﮐﻴﺴﺘﻲ؟ ‏» ﺑﻴﮋﻥ ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﺗﻮﺭﺍﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﻣﻨﻴﮋﻩ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﺳﺘﻤﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﮋﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺑﻴﮋﻥ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺑﻴﮋﻥ ﮔﻔﺖ :

‏« ﻫﻤﺮﺍﻫﺖ ﮔﺮﮔﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ‏» ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﺑﻴﮋﻥ ﻭ ﻣﻨﻴﮋﻩ ﺷﻴﻔﺘﻪ ﻱ ﻫﻢ ﺷﺪﻧﺪ .

ﻋﺎﺷﻖ ﻭ ﻣﻌﺸﻮﻕ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﮑﺎﺭ ﻭ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺰﻡ ﻣﻲ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ . ﺧﺒﺮﭼﻴﻦ ﺍﻓﺮﺍﺳﻴﺎﺏ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ، ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺭﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﺎﻩ ﻭ ﺑﻴﮋﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﺳﻴﺎﺏ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ . ﻣﻨﻴﮋﻩ ﻫﻢ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺑﻴﮋﻥ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻫﻮﺵ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻨﺪﻭﻗﻲ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺟﺎﺳﻮﺳﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﻏﺶ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﻥ ﺑﺒﺮﺩ . ﺳﺤﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ .

ﺍﻓﺮﺍﺳﻴﺎﺏ ، ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺭﻭﺍﻱ ﻣﺴﺘﺒﺪّ ﺗﻮﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺷﮑﺴﺖ ﻫﺎﻱ ﭘﻴﺎﭘﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺩﻝ ﭼﺮﮐﻴﻦ ﻭ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮﺩ . ﭼﻨﺪﻱ ﭘﻴﺶ "، ﮔﻴﻮ " ﺑﻪ ﺗﻮﺭﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﮑﺴﺖ ﻟﺸﮑﺮ ﺍﻓﺮﺍﺳﻴﺎﺏ ، ﮐﻴﺨﺴﺮﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻨﮓ ﺍﻭ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺣﺎﻻ ﺍﻓﺮﺍﺳﻴﺎﺏ ﻓﺮﺻﺖ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ . ﺍﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺍﺭﺵ " ﮔﺮﺳﻴﻮﺯ " ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺭﺍﻫﻲ ﮐﺎﺥ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻴﮋﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻧﺪ . ﺍﺯ ﺳﻮﻳﻲ ﺑﻴﮋﻥ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﮐﻪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺗﻠﺨﻲ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺵ ﺍﺳﺖ . ﮔﺮﺳﻴﻮﺯ ﻭ ﭘﻬﻠﻮﺍﻧﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﻭﺍﺭﺩ ﮐﺎﺥ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺑﻴﮋﻥ ﺣﻠﻘﻪ ﺯﺩﻧﺪ . ﮔﺮﺳﻴﻮﺯ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻴﮋﻥ ﻳﮏ ﺗﻨﻪ ﻫﻤﻪ ﻱ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﺮﻳﻒ ﺍﺳﺖ . ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺴﺎﻁ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﺭﻳﺨﺖ . ﺟﻮﺍﻥ ﮐﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻝ ، ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪ ، ﺍﺳﻴﺮ ﺷﺪ . ﻣﻨﻴﮋﻩ ﻣﺎﺕ ﻭ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ . ﮐﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﺮ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﺪ . ﺍﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻴﮋﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮐﺸﺪ .

ﺑﻴﮋﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﺥ ﺍﻓﺮﺍﺳﻴﺎﺏ ﺑﺮﺩﻧﺪ . ﺍﻓﺮﺍﺳﻴﺎﺏ ﺑﻲ ﺩﺭﻧﮓ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺻﺎﺩﺭ ﮐﺮﺩ؛ ﻭﻟﻲ ﻭﺯﻳﺮ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪﺵ ﻧﻈﺮﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﺷﺖ . ﺩﻝ ﺟﻮﻳﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ : ‏« ﻣﮕﺮ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻱ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﻭ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﭼﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺭﺍﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮﺩﻧﺪ ! ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﮋﻥ ﺭﺍ ﻏﻞ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ ﺍﺭﮊﻧﮓ ﺑﻴﻔﮑﻨﻴﻢ ﻭ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﭼﺎﻩ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﻢ ﺗﺎ ﮐﺴﻲ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﻫﺪ . ‏» ﺍﻓﺮﺍﺳﻴﺎﺏ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ .

ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺳﻴﺎﺏ ، ﺑﻴﮋﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ ﺍﺭﮊﻧﮓ ﺍﻓﮑﻨﺪﻧﺪ . ﺳﭙﺲ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﻣﻨﻴﮋﻩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺪﻭﻥ ﺳﮑﻪ ﻭ ﺟﻮﺍﻫﺮﺍﺕ ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﺎﻩ ﺭﻫﺎ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﻣﺮﮒ ﺗﺪﺭﻳﺠﻲ ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ ﺑﺎﺷﺪ .

ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﮒ ﺁﺳﺎ ﺩﻭ ﺩﻟﺪﺍﺩﻩ ﺭﺍ ﺭﻧﺞ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ . ﻣﻨﻴﮋﻩ ﺭﻭﺯﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﭼﺎﻩ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﻴﮋﻥ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ . ﺑﻴﮋﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ . ﺑﺎ ﻏﺬﺍﻱ ﮐﻤﻲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ، ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﺍﻭ ﺑﻤﻴﺮﺩ . ﻣﻨﻴﮋﻩ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺐ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﮐﻨﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺗﮑّﻪ ﺍﻱ ﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺿﺠّﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﭼﺎﻩ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ .

ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﺩﻳﮕﺮ ، ﮔﺮﮔﻴﻦ ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﻴﺸﻪ ﻱ ﮔﺮﺍﺯﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪ . ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﮐﻴﺨﺴﺮﻭ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﮔﺮﮔﻴﻦ ، ﺭﻭﻱ ﺧﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻴﮋﻥ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﮐﻤﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭﻟﻲ ﺑﻴﮋﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ . ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ . ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﮐﻴﺨﺴﺮﻭ ﻭ ﮔﻴﻮ ﺭﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﮔﺮﮔﻴﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﺑﻴﮋﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﮔﻴﻮ ، ﺧﺸﻤﮕﻴﻨﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﮔﺮﮔﻴﻦ ﺭﻓﺖ . ﮔﺮﮔﻴﻦ ﺑﺪﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﺳﻴﺴﻪ ﺳﺎﺯ ﺑﻪ ﭘﺎﻱ ﮔﻴﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﺮﺍﺯﻫﺎ ﺭﺍ ﮐﺸﺘﻨﺪ ﻭﻟﻲ ﺑﻴﮋﻥ ﺩﺭ ﭘﻲ ﮔﻮﺭﻱ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪ . ﮔﻴﻮ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﮑﺮﺩ . ﺍﺯ ﮐﻴﺨﺴﺮﻭ ﮐﻤﮏ ﺧﻮﺍﺳﺖ . ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﻴﮋﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ . ﺑﻪ ﺍﻣﺮ ﺍﻭ ﮔﺮﮔﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ .

ﺑﻬﺎﺭ ﺁﻣﺪ . ﺍﺯ ﺑﻴﮋﻥ ﺧﺒﺮﻱ ﻧﺸﺪ . ﮔﻴﻮ ﺍﺯ ﮐﻴﺨﺴﺮﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺟﺎﻡِ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺁﻥ ﺑﻴﮋﻥ ﻭ ﺟﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ . ﺟﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻴﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺑﻴﮋﻥ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﺍﺭﮊﻧﮓ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺎﻻﻱ ﭼﺎﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺪ .

ﮐﻴﺨﺴﺮﻭ ﺑﻪ ﮔﻴﻮ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ . ﮔﻴﻮ ﺗﺎﺧﺖ ﮐﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻴﺴﺘﺎﻥ ﺷﺘﺎﻓﺖ ﻭ ﺭﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﮐﺮﺩ . ﺭﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻴﮋﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺗﺶ ﻫﺮ ﮐﺎﺭﻱ ﺑﮑﻨﺪ؛ﭘﺲ ﺑﺎ ﮔﻴﻮ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﺭﻓﺖ . ﺍﺯ ﺭﺳﺘﻢ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻟﻲ ﺑﺎﺷﮑﻮﻩ ﺷﺪ . ﺍﻭ ﻧﻘﺸﻪ ﺍﻱ ﺣﺴﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﺩﺍﺷﺖ . ﺑﺎ ﮔﺮﮔﻴﻦ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺩﻻﻭﺭ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺻﺪ ﺗﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﺑﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺯﺭ ﻭ ﺳﻴﻢ ، ﺭﺍﻫﻲ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮﺭﺍﻥ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻧﻲ ﻭ ﺗﺠﺎﺭﺕ ، ﺳﺮ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺍﻓﺮﺍﺳﻴﺎﺏ ﻭ ﭼﺎﻩ ﺍﺭﮊﻧﮓ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ . ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺧُﺘﻦ ، ﻭﺯﻳﺮ ﺍﻓﺮﺍﺳﻴﺎﺏ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺟﺎﻣﻲ ﭘﺮ ﺍﺯ ﮔﻮﻫﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ .

ﻣﻨﻴﮋﻩ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻮﺭﺍﻥ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ . ﺍﻭ ﺧﻮﺏ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻴﮋﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺭﻫﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﺮﺩ . ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﻲ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ﺑﺎ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻭ ﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻱ ﻭ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺧﻮﺩﺵ ﻭ ﺑﻴﮋﻥ ﺳﺨﻦ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻓﺮﺍﺳﻴﺎﺏ ﺍﺳﺖ . ﺑﻪ ﺍﻣﺮ ﺭﺳﺘﻢ ﻏﺬﺍﻫﺎﻱ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﻭ ﻣﺮﻍ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ . ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﻧﺎﻥ ﻧﺮﻣﻲ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﻣﺮﻍ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﻨﻴﮋﻩ ﭘﻲ ﺑﺒﺮﺩ ، ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﻍ ﺟﺎﺳﺎﺯ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻨﻴﮋﻩ ﺩﺍﺩ . ﻣﻨﻴﮋﻩ ﺑﻲ ﺩﺭﻧﮓ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﭼﺎﻩ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﻱ ﻏﺬﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﭼﺎﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ . ﺑﻴﮋﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺩﻧﺪﺍﻧﺶ ﺣﺲ ﮐﺮﺩ . ﭼﻮﻥ ﻧﻘﺶ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺷﺎﺩﻱ ﮐﻨﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺯﺩ : ‏« ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻣﻦ ، ﻣﻨﻴﮋﻩ ! ﺩﻳﮕﺮ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺵ . ﺭﺳﺘﻢ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺖ . ‏»

ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﻣﻨﻴﮋﻩ ﺳﺮﺧﻮﺵ ﻧﺰﺩ ﺭﺳﺘﻢ ﺭﻓﺖ . ﺭﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﺵ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﻴﺰﻡ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺷﺐ ﺩﺭ ﻧﺰﺩﻳﮑﻲ ﭼﺎﻩ ، ﺁﺗﺶ ﺑﻴﻔﺮﻭﺯﺩ ﺗﺎ ﺭﺳﺘﻢ ﻭ ﻳﺎﺭﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﺮﻭﻧﺪ .

ﺷﺐ ﺷﺪ . ﻣﻨﻴﮋﻩ ، ﺁﺗﺶ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺖ . ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺑﻌﺪ ﺭﺳﺘﻢ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻧﺪ . ﭼﻨﺪ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﮐﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﭼﺎﻩ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﻭﻟﻲ ﻧﺸﺪ . ﺭﺳﺘﻢ ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭘﻬﻠﻮﺍﻧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺎﺕ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻱ ﻫﻤﻪ ، ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﭼﺎﻩ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭﻱ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ . ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺭﻳﺴﻤﺎﻧﻲ ﺑﻴﮋﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﮐﺸﻴﺪ . ﭼﻬﺮﻩ ﻱ ﺑﻴﮋﻥ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﻨﻴﮋﻩ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﮔﻨﺠﻴﺪ . ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺭﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺑﻴﮋﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺮﮔﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺸﺪ . ﺑﻴﮋﻥ ﮔﻔﺖ : ‏« ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺎﺩﻱ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﻫﺮﻳﻤﻦ ﺭﺍ ﺧﺠﻞ ﻧﻤﻮﺩ . ‏»

ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺵ ﺣﺎﻟﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻧﺪ . ﺭﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺥ ﺍﻓﺮﺍﺳﻴﺎﺏ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﺪ . ﺑﻴﮋﻥ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ . ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺘﻢ ﻭ ﻳﺎﺭﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺳﻴﺎﺏ ﻳﻮﺭﺵ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻟﺸﮑﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎﺭ ﻭ ﻣﺎﺭ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻏﻨﺎﻳﻢ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ، ﺭﺍﻫﻲ ﺍﻳﺮﺍﻥ ، ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺩﻻﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﺪﻧﺪ . ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﮐﻴﺨﺴﺮﻭ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺁﺫﻳﻦ ﺑﺴﺘﻨﺪ . ﻳﮏ ﻣﺎﻩ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺸﻦ ﻭ ﭘﺎﻱ ﮐﻮﺑﻲ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ . ﺭﺳﺘﻢ ﺩﺳﺖ ﺑﻴﮋﻥ ﻭ ﻣﻨﻴﮋﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩ . ﮐﻴﺨﺴﺮﻭ ﺑﻪ ﻣﻴﻤﻨﺖ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺩﺍﺭ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺯﻭﺝ ﻋﺎﺷﻖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﺭ ﻭ ﺳﻴﻢ ﻭ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﻲ ﻧﻴﺎﺯ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ .

***

ﺑﮑﻮﺷـﻴﺪ ﺗﺎ ﺭﻧـﺞ ﻫﺎ ﮐـﻢ ﮐﻨﻴﺪ

ﺩﻝِ ﻏﻤﮕﻨﺎﻥ ، ﺷﺎﺩ ﻭ ﺑﻲ ﻏﻢ ﮐﻨﻴﺪ

ﺑﻪ ﻧﻴﮑﻲ ﮔﺮﺍﻱ ﻭﻣﻴــــﺎﺯﺍﺭ ﮐﺲ

ﺭﻩ ِ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺲ

ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﻴﮋﻥ ﻭ ﻣﻨﻴﮋﻩ