ﻓﺮﻭﻍ ﻓﺮﺧﺰﺍﺩ
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﯾﻮﺍﻧﮕﯽ ﻫﺎ ﺍﯼ ﺩﺭﯾﻎ
ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻧﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ
ﮔﻮﺋﯿﺎ « ﺍﻭ » ﻣﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﻣﻦ ﮐﺎﯾﻨﭽﻨﯿﻦ
ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ
ﻫﺮ ﺩﻡ ﺍﺯ ﺁﺋﯿﻨﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻢ ﻣﻠﻮﻝ
ﭼﯿﺴﺘﻢ ﺩﯾﮕﺮ ، ﺑﭽﺸﻤﺖ ﭼﯿﺴﺘﻢ؟
ﻟﯿﮏ ﺩﺭ ﺁﺋﯿﻨﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ، ﻭﺍﯼ
ﺳﺎﯾﻪ ﺍﯼ ﻫﻢ ﺯﺍﻧﭽﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻧﯿﺴﺘﻢ
ﻫﻤﭽﻮ ﺁﻥ ﺭﻗﺎﺻﻪ ﻫﻨﺪﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ
ﭘﺎﯼ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﻢ ﻭﻟﯽ ﺑﺮ ﮔﻮﺭ ﺧﻮﯾﺶ
ﻭﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪ ﺣﺴﺮﺕ ﺍﯾﻦ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﺭﺍ
ﺭﻭﺷﻨﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺧﻮﯾﺶ
ﺭﻩ ﻧﻤﯽ ﺟﻮﯾﻢ ﺑﺴﻮﯼ ﺷﻬﺮ ﺭﻭﺯ
ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﻌﺮ ﮔﻮﺭﯼ ﺧﻔﺘﻪ ﺍﻡ
ﮔﻮﻫﺮﯼ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯ ﺑﯿﻢ
ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﻫﺎ ﺑﻨﻬﻔﺘﻪ ﺍﻡ
ﻣﯽ ﺭﻭﻡ … ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﻢ ﺯ ﺧﻮﯾﺶ
ﺭﻩ ﮐﺠﺎ … ؟ ﻣﻨﺰﻝ ﮐﺠﺎ … ؟ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﭼﯿﺴﺖ؟
ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﻢ ﻭﻟﯽ ﺧﻮﺩ ﻏﺎﻓﻠﻢ
ﮐﺎﯾﻦ ﺩﻝ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺭﺍ ﻣﻌﺒﻮﺩ ﮐﯿﺴﺖ
« ﺍﻭ » ﭼﻮ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﺮﺩ ، ﻧﺎﮔﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ
ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﮔﺮﻓﺖ
ﮔﻮﺋﯿﺎ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺳﺮﺩ ﺧﻮﯾﺶ
ﺭﻭﺡ ﺑﯽ ﺗﺎﺏ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ
ﺁﻩ … ﺁﺭﯼ … ﺍﯾﻦ ﻣﻨﻢ … ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ
« ﺍﻭ » ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ، ﺩﯾﮕﺮ ، ﻧﯿﺴﺖ ، ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﯽ ﺧﺮﻭﺷﻢ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻭﺍﺭ
« ﺍﻭ » ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ، ﺁﺧﺮ ﮐﯿﺴﺖ ، ﮐﯿﺴﺖ؟
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: