گرچه او هرگز نمی گیرد

.

.

ز حال ما خبر

.

.

.

 .

درد او هر شب خبر گیرد ز سر تا پای ما

ﭘﺎﯼ ﺳﺮﻭﯼ ، ﺟﻮﯾﺒﺎﺭﯼ ﺯﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ

ﻫﺎﯼ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ ﺍﻡ ، ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ...

بعدِ من 

تنها نخواهی ماند

اما بعد تو

بر منِ تنها

نمی دانی چه ها خواهد گذشت...

بعد از این در دل من، شوق رهایی هم نیست،

این هم از عاقبت از قفس آزاد شدن...

ماجراها زير باران ماندنى تر مي شوند

مى روى از پيشم اما ، روز بارانى نرو

بر درخت زنده

بي برگي چه غم

واي بر احوال برگ بي درخت..!

همه دانند که سودا زده ی دلشده را

چاره صبر است،ولیکن چه کند قادر نیست

مه ویران دردم 

سراوان سردم

خزان شرمساره

وه رخسار زردم

با دوست کنجِ فقر بهشتست و بوستان

بی دوست خاک بر سرِ جاه و توانگری...