|
درباره وبلاگ  آخرین مطالب آرشيو وبلاگ پيوندها
نويسندگان
|
شعر
شعر
سه شنبه 8 خرداد 1397برچسب:, :: 10:9 :: نويسنده : مهدی
ﺑﺮ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩِ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﯿﻢ ﻭ ﺍﻣﯿﺪ ﺩﻝِ ﭘُﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﭘﺎﯼ ﺳﺒﮏ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺗﻬﯽ ﺑﺮ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﮐﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﮑﻨﺪ ﺩﺭ ﺻﻒِ ﺣﺸﺮ ﻗﺪِ ﺭﻧﺠﻮﺭ ﻋﻠﻒ ﺑﺎ ﺗﻨﻪ ﯼ ﺳﺮﻭِ ﺳﻬﯽ ﺗﺐِ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﺑﺪﻧﺖ ﺭﺍ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﮏ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻔﺮﯼ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﺎﺷﯽ ﺯﯾﺮ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻟَﺤَﺪ ﻏﺮﻕ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﺸﻮﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﻓﮑﺮ ﻗﺪﻏﻦ ﻫﺎﯼ ﺧﺪﺍﯾﺖ ﺑﺎﺷﯽ *** ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺑﺴﺘﻪ ، ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ، ﺟﻬﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻣﯿﺮﻭﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﻫﯿﭻ ﻟﺤﻈﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺮﻭﺩ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ ﺗﻪ ﻧﺸﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ، ﺁﻏﺎﺯ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﻫﯿﭻ ﺗﺐِ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﺑﺪﻧﺖ ﺭﺍ ﻣُﺤﮑﻢ ﺗﮏ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻔﺮﯼ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﺎﺷﯽ ﺯﯾﺮ ﺩﺳﺘﺎﻥِ ﻟَﺤَﺪ ﻏﺮﻕ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﺸﻮﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﻓﮑﺮِ ﻗﺪﻏﻦ ﻫﺎﯼ ﺧﺪﺍﯾﺖ ﺑﺎﺷﯽ ﺣﻖ ﻭ ﻧﺎﺣﻖ ﺷﺪﻥِ ﻋﻤﺮ ﻣﺴﺎﻭﯼ ﺑﺸﻮﺩ ﮐﯽ ﻗﺪﻡ ﺩﺭ ﮔﺬﺭِ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ ﻋﺰﯾﺰ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﯼ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﮐﺮﺩﯼ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻮﯾﺲ ﺳﺎﻋﺖِ ﺧﻮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ، ﻭﻗﺖ ﺗﻼﻓﯿﺴﺖ ﻋﺰﯾﺰ *** ﻗﺒﻞِ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﺒﯽ ﺗﺎ ﻟﺐِ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﮔﺮﭼﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩِ ﻫﻨﺮ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺶ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﺑﺎﻝِ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺮﻡ ﻭ ﻣُﻨﻘَّﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﺒﯽ ﻋﺸﻖ ، ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺟﺶ ﺑﺮﺩ ﻫﻤﭽﻮ ﺣﻠّﺎﺝ ﺑﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮِ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﻧﺸﺴﺖ ﺩﺭ ﺳﺮﺵ ﺳﻮﺭﻩ ﯼ ﺗﮑﻮﯾﺮ ﻣُﺠَﺴَﻢ ﻣﯿﺸﺪ ﻗﺒﻞِ ﻫﺮ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﮑﺴﺖ ﺳﯿﻞِ ﻏﻢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮔﻮﻧﻪ ﯼ ﺧﺸﮑﺶ ﻣﯽ ﺭﯾﺨﺖ ﻭ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭِ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﻫﺎ ﺑﺴﺖ ، ﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﺸﻨﯿﺪ ﮔﻔﺘﻨﯽ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﺑﺎﺯ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺩﻭﺧﺖ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﯼ ﺩﻭﺭﺍﻥِ ﺍﮔﺮ ﮐﺸﻒ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﺼﺮﻉ ﺧﻠﻘﺖ ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺑﻪ ﺍﻣﻀﺎﯼِ ﺍَﻟَﺴﺖ ﺁﻥ ﮐﻪ ﮐﻮﺷﯿﺪ ﻭﻟﯽ ﺣﯿﻒ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪ ﺁﻧﮑﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺁﺗﺶِ ﺑَﻠﻮﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﺳﻂِ ﻣﻐﻠﻄﻪ ﺩﺭ ﻣﻐﻠﻄﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﯿﻦ ﭼﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼُﻨﺎﻥ ﻃﺮﺡِ ﻣﻌﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺎﺳﺦِ ﺳﻮﺭﻩ ﭼﻮ ﺷﺪ ، ﺁﯾﻪ ﯼ ﺁﯾﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻧﮑﻪ ﻟﯿﭽﺎﺭ ﺷﻨﯿﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻭ ﻫﯿﭻ ﻧﮕﻔﺖ ﺩﻭﺵ ﻭ ﺩﻭﺷﺎﺏ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﺍﺯ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪ ﮔﻠﻪ ﺍﺯ ﻫﯿﭽﮑﺴﯽ ﻫﯿﭻ ﻧﮑﺮﺩ ﻭ ﻧﺒُﺮﯾﺪ ﺗﺎ ﺗﻪِ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻧﺎﺧﻦ ﭘﺲِ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﮐﺸﯿﺪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻓﻘﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺗَﻬﯽ ﺩﺳﺖ ﭘﺮﯾﺪ ﺁﻧﮑﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﺧﺮﺍﺑﺶ ﺑﮑﻨﻨﺪ ﺧﻮﺏ ﻣﯿﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ، ﻋﺰﯾﺰﺵ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺻﻔﺤﻪ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﺘﺎﺑﺶ ﺑﮑﻨﻨﺪ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺯ ﺣﻠﻘﻪ ﯼ ﻣﻔﻘﻮﺩ ، ﻟﺒﯽ ﺑﺎﺯ ﻧﮑﺮﺩ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳَﺮﯼ ﻭ ﺗﻬﻤﺖِ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﮔﺬﺷﺖ ﻗﺪﺳﯿﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺐِ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﯼ ﻫﯿﭻ ﮐﺸﺎﻧﺪ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﺝ ﻭ ﺻﻠﯿﺐ ﻭ ﺧﻄﺮ ﻭ ﻣﯿﺦ ﮔﺬﺷﺖ ﺁﻧﮑﻪ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﺩﻭﺩ ﻓﻘﻂ ﺳﻬﻤﺶ ﺷﺪ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺯ ﮔﻨﺪﻡِ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ، ﺣﯿﻒ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﻭ ﮐﻪ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﯼ ﺩﯾﻮﺍﻧﮕﯽِ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺯ ﻋﺎﻓﯿﺘﺶ ﻣﺤﺾِ ﺟﻨﻮﻥ ﺣﯿﻒ ﮔﺬﺷﺖ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﻟﺘﻨﮓِ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ ، ﺑﻪ ﺟﻮﻫﺮ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﻭ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﮐﺒﻮﺗﺮﻫﺎ ﺑﺴﺖ ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺐ ﺳﺎﺣﻞِ ﻋﺮﯾﺎﻥ ، ﻫﻮﺳﺶ ﺭﺍ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﮔﻮﺵ ﻣﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺮِ ﮔﯿﺴﻮﯼ ﺩﺧﺘﺮﻫﺎ ﺑﺴﺖ ﺁﻧﮑﻪ ﻧُﻪ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪﯼِ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮔﺮﯾﺴﺖ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺮ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﻍ ﻭ ﻣﺸﺨﺺ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻧﻄﻔﻪ ﯼ ﻫﯿﭽﮑﺴﯽ ﺩﺭ ﺷﺪﻧﺶ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺁﻧﮑﻪ ﺯﺍﯾﯿﺪﻩ ﻧﺸﺪ ، ﺍﺯ ﻏﺰﻟﯽ ﭘﺲ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻣُﺮﺩﻥ ﭼﺴﺒﯿﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﺷﺐِ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﻫﻤﻪ ﯼ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ﻣﺴﺖِ ﺍﻧﺪﻭﻩِ ﺣﻤﺎﺳﯽ ﻭﺳﻂِ ﻟﺤﻦ ﻭ ﺑﯿﺎﻥ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻏﻤﺰﻩ ﯼ ﺍﻭﺯﺍﻥِ ﻣُﻄَﻨﻄَﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﭘﺸﺖ ﮐﻤﺮﻧﮓ ﺗﺮﯾﻦ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻫﺎ ﮐﺸﻒ ﺷﺪﻡ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﺭ ﺳﻔﺴﻄﻪ ﺟﺎﻥ ﮐَﻨﺪ ، ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﭼﺎﺭﻩﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﮔﺬﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮﺩ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﻭﺍﺩﯼِ ﻣﺸﮑﻮﮎ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺑﺮﺳﯽ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﭘﺲ ﮐﻮﭼﻪ ﮐﻪ ﮔَﺰ ﮐﺮﺩﯼ ﺑﺎﺯ ﺑﺎﯾﺪ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﭘﯿﭻِ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮﺳﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺎﯼِ ﺑﺪﯼ ﺑﻮﺩ ، ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻫﯿﺠﺎﻧﺎﺕِ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﻮﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﺟﺒﺮ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﯼ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻮﺩ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺑﺴﺘﻪ ، ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ، ﺟﻬﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻣﯿﺮﻭﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﻫﯿﭻ ﻟﺤﻈﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺮﻭﺩ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ ﺗﻪ ﻧﺸﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﻫﯿﭻ ﻓﺮﺻﺖ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻭﺩ ، ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﺎﺩِ ﻣُﺮﺩﻥ ﺑﻮَﺯﺩ ﻗﺎﺋﻠﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ ﺩﺳﺖِ ﻗﺪّﺍﺭِ ﺯﻣﺎﻥ ﺟﺎﻡ ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺗﯿﻐﻪ ﯼ ﺗُﻨﺪِ ﺍﺟﻞ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ ﺣﻖ ﻭ ﻧﺎﺣﻖ ﺷﺪﻥِ ﻋﻤﺮ ﻣﺴﺎﻭﯼ ﺑﺸﻮﺩ ﻫﯽ ﻗﺪﻡ ﺩﺭ ﮔﺬﺭِ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ ﻋﺰﯾﺰ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﯼ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﮐﺮﺩﯼ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻮﯾﺲ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻠﺦ ﺷﻨﯽ ، ﻭﻗﺖ ﺗﻼﻓﯿﺴﺖ ﻧﺮﯾﺰ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻣﺮﮒ ﻣُﺠَﺴَﻢ ﮔﺮﺩﺩ ﺩﺳﺘﺖ ﺍﺯ ﺧﺎﻟﯽِ ﻋﺎﻟﻢ ﺳﺒﺪﯼ ﭘُﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﯽ ﻫﻮﺍ ﺳُﺮ ﺑﺨﻮﺭﯼ ﺩﺭ ﺗﻠﻪ ﯼ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﻭﺍﻧﮕﻬﯽ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﺕ ﺣﻠﻘﻪ ﯼ ﺁﺟﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺐِ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﺑﺪﻧﺖ ﺭﺍ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﮏ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻔﺮﯼ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﺎﺷﯽ ﺯﯾﺮِ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻟَﺤَﺪ ﻏﺮﻕ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﺸﻮﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﻓﮑﺮِ ﻗﺪﻏﻦ ﻫﺎﯼ ﺧﺪﺍﯾﺖ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪ ﯼ ﻣﺮﮒ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻮﺱِ ﺣﻖ ﮐﺸﯽ ﻭ ﺣﻖ ﺧﻮﺭﯼ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﻣﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺩَﻡِ ﻣﺮﮒ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻝِ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎﻋﺚ ﺭﺧﻮﺕ ﻭ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﺎﺳﺖ ﺑﺮ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩِ ﭘُﺮ ﺍﺯ ﺑﯿﻢ ﻭ ﺍﻣﯿﺪ ﺩﻝِ ﭘُﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﭘﺎﯼ ﺳﺒﮏ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺗَﻬﯽ ﺑﺮ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﮐﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﮑﻨﺪ ﺩﺭ ﺻﻒِ ﺣﺸﺮ ﻗﺪِ ﺭﻧﺠﻮﺭِ ﻋﻠﻒ ﺑﺎ ﺗﻨﻪ ﯼ ﺳﺮﻭِ ﺳﻬﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺍﻡ ﻣﺮﮒِ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﯼ ﻭ ﺟﻨﻮﻥ ﺑﺎ ﺗﻮﺍﻡ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻩ ﺣﺮﻑ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﺮﮒِ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥِ ﻟﺐِ ﺟﺎﺩﻩ ﯼ ﭘﻮﭺ ﺳﯿﻨﻪ ﺗﻮ ﺳﯿﻨﻪﯼِ ﻫﻮﻫﻮ ﮐﺶِ ﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﺗﺶ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﺑﺎﻻﺳﺖ ﭘِﯽِ ﺩﻭﺩ ﺑﺮﻭ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺍﺩﺍﺭ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﺮﻭ ﺩﺭ ﭘِﯽِ ﮔﻨﮓ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﯼ ﻣﻔﻘﻮﺩ ﺑﺮﻭ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﯽ ﭘِﯽِ ﺗﺎﺏ ﻭ ﺗﭙﺶ ﺭﻭﺩ ﺑﺮﻭ ﺑﻪ ﻗﺪﻡﻫﺎﯼ ﺍﺳﯿﺮِ ﻟﺠﻨﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﯿﺦِ ﮔُﺬﺭ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻣﯿﺒﻨﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﺷﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﻨﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪﻡ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﯼ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﻧﻤﯽ ﭘﯿﻮﻧﺪﻡ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺎﻥِ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻮﺭِ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﮐﻨﺪﻡ ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮﺍﯾﯽ ﻭ ﺩﻓﻦ ﻭ ﮐﻔﻨﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﮔﺎﻫﯽ ﺁﻫﻨﮓِ ﺯﻟﯿﺨﺎﺳﺖ ﺩﺭ ﺁﺷﻮﺏِ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺳﻤﻊ ﻭ ﺑﺼﺮﯼ ﺷﮑﻮِﻩ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻨﻌﺎﻥ ﯾﻮﺳﻒِ ﺩﻭﺭِ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻏﻢِ ﺗﻬﻤﺖ ﺑِﺮَﻫﺎﻥ ﮔﺮﭼﻪ ﺭﻭ ﺯﺧﻤﯽ ﺍﻡ ﻭ ﺩﺳﺖْ ﮐﺞ ﻭ ﺗُﻨﺪ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺩﻫﻨﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﺑﻌﺪِ ﺻﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺗﻮﺑﯿﺦ ﻏﻠﻂ ﮐﺮﺩﯼ ﺑﺎﺯ؟ ﻣﺎ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺗﻮ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﻪ ﻣﯿﮕﺮﺩﯼ ﺑﺎﺯ؟ ﻣﺎﺷﻪ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑِﭽِﮑﺎﻥ ﻣَﺮﮒ ، ﺍﮔﺮ ﻣَﺮﺩﯼ ﺑﺎﺯ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻨﺰﻝِ ﻣﻨﻘﻞ ﺗﺒﺮ ﺁﻭﺭﺩﯼ ﺑﺎﺯ ﻫﯽ ﺑﻪ ﺁﯾﺎ ﺑﺰﻧﻢ ﯾﺎ ﻧﺰﻧﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﻣﺮﮒِ ﻣﻦ ، ﺩﻝ ﺑﻪ ﻃﻠﻮﻉ ﺷﺐِ ﺟﺎﻧﮑﺎﻩ ﻧﺪﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﻨﺪﻩ ﯼِ ﺩﺭ ﮔﺮﯾﻪ ﯼ ﮔﻬﮕﺎﻩ ﻧﺪﻩ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﺮ ﺁﺏ ﺁﻣﺪﻩ ﯼ ﻣﺎﻩ ﻧﺪﻩ ﺑﺨﺖِ ﻧﺎﻣﺮﺩ ﺑﺰﻥ ﺑﺪ ﺑﻪ ﺩﻟﺖ ﺭﺍﻩ ﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﻏﻢﺍﻧﮕﯿﺰﯼِ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺭ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﯿﺰ ﭘﺸﺖ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﻨﺠﺮِ ﺗﯿﺰ ﺍﺳﺖ ﻋﺰﯾﺰ ﺻﺎﻑ ﺑﻨﺸﯿﻦ ﻭﺳﻂِ ﮐﺘﻒ ﻣﻦ ﺍﯼ ﺧﻨﺠﺮِ ﺗﯿﺰ ﻧﻔﺴﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﻦ ﻭ ﺍَﺭّﻩ ﺑﮑﺶ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﺮﯾﺰ ﺑﻪ ﻏﻢِ ﺟﻮﺟﻪ ﮐﻼﻏﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺗﺎﺏِ ﻣﺮﺍ ﺗﺎﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﺩﺷﻨﻪ ﮔﺮ ﺩﺷﻨﻪ ﯼ ﺗﻮ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻮﯾﺪ ﻣَﺮﺩ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺯﯾﺮ ﻭ ﺑﻢِ ﺩﺭ ﭘﯿﮕﺮﺩ ﺷﮏ ﻧﮑﻦ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻭَﺭﻃﻪ ﮔﺬﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﺑﺪﻧﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﻓﺼﻞِ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﻏﺰﻟﯽ ﻧﺸﮑﻔﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﯿﺪ ﺍﺯ ﮔﺬﺭِ ﺑﺎﺩ ﺑِﻬَﻢ ﺁﺷﻔﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﮒ ﺍﺯ ﺑﻐﻞِ ﺷﺎﺧﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺍُﻓﺘﻢ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻨﻄﻖ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭِ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻀﺎﻣﯿﻦِ ﻣَﺠﺎﺯﯼِ ﺗﻨﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺪ ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺑﺪ ﮐﺮﺩﯼ ﻭ ﺑﺪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﯾﺪ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻥِ ﺧﻮﺩﻡ ﭘﺸﺖ ﺩﻟﻢ ﺩﺍﻍ ﺯﺩﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﺍﻡ ﺍﯼ ﺧﻂِ ﺍﺑﺮﻭﯼِ ﮐﺞِ ﺩﺭ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺑﺎﺯ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻏﻤﯽ ﺷﯿﻬﻪ ﮐﺸﯿﺪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺒﺶِ ﭼﻨﺎﺭ ﻭ ﭼﻤﻨﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﻣﺜﻞ ﺳﯿﮕﺎﺭﺗﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺑﯽ ﻫﻤﻨﻔﺴﯽ ﻣﺜﻞ ﺩﯾﻮﺍﺭﺗﺮﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﭘﮋﻭﺍﮐﻢ ﮐﻦ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺷﮑﯽ ﺑﭽﮑﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﯼ ﮔُﻞ ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ ﻟﻘﻤﻪﺍﯼ ﺍَﺑﺮ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺩﺭﯾﺎ ﮐﻢ ﮐﻦ ﺍﻓﺘﻀﺎﺣﻢ ، ﺗَﻨِﺸَﻢ ، ﻣﺜﻞ ﺩﻭ ﺷﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﻋﯿﺪ ﻣﺜﻞ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺩﺭ ﺍﻓﻖ ﻓﻘﺮ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﺜﻞ ﺗُﻨﮓٍ ﻋﻄﺶِ ﻣﺎﻫﯽ ﻭ ﺍﻋﺼﺎﺏِ ﺳﮕﯽ ﻣﺜﻞ ﺧﻤﯿﺎﺯﻩ ﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﻭﺳﻂِ ﺳﯿﺐ ﻭ ﺳﻘﻮﻁ ﻧﻔﺲ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﺗﺮﯾﻦ ﻣَﻨﻔﺬِ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪ ﻣﺮﮒ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺗﻮﯼِ ﺩﺍﻻﻥِ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﯿﭙﯿﭽﯽ ﺑﺎﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺖ ﺍﺯ ﺭﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﯾﮏ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﯼ ﻋﺸﻖ ﺩﮔﺮﺩﯾﺴﯽ ﺑﻮﺩ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﻦ ، ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺷﺪﻥ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪ ﺗﺒﺮ ، ﺍﺯ ﺗﺒﺮ ﺍَﻟﻮﺍﺭ ﺳﭙﺲ ﺧُﺮﺩﻩ ﻫﯿﺰﻡ ﺷﺪﻥ ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺘﺶ ﺩﻭﺩ ﺷﺪﻥ ﻣﺜﻞ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪﯼ ﮐﻮﺩﮎ ، ﭘُﺮﻡ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﻮﺱ ﺣﻠﻘﻪ ﯼ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﯼ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﺩﻡِ ﺣﯿﻄﻪ ﯼ ﺑﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﺁﺩﻡ ﻣﯿﺸﺪ ﻟﻘﻤﻪ ﯼ ﺳﯿﺐ ﮐﺸﺎﻧﯿﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺜﻞِ ﯾﮏ ﺟﻮﺟﻪ ﯼ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﺩﻫﻦ ﻭﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮐِﺮﻡ ﺑﺮﯾﺰﺩ ، ﺷﮑﻤﯽ ﺳﯿﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺭﺍ ﻣﯿﺒﻠﻌﺪ ﮔﯿﺮ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﺒﺎﺭ ﭼﻪ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﺳﻨﮓ ﺍﻭﻝ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎﯾﺖ ﻣُﺮﺩﻧﺪ ﺳﻨﮓ ﺩﻭﻡ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺣﺎﻝ ، ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻮﺩﺍﻝ ﺍﺳﺖ ﺳﻨﮓ ﺳﻮﻡ ﮐﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﯾﻨﻪ ﻫﺎﺳﺖ ﻗﺼﻪ ﺗﺎ ﻗَﻄﻌﻪ ﯼ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﺍﺳﺖ
|
|||
 |
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: